بیماری هوچکین

موضوع : بیماری هوچکین

توضیح: این فایل به صورت ورد و آماده ی پرینت می باشد

مقدمه:
بيماري هوچكين يك نوع بدخيمي مربوط به سيستم لنفورتيكولر است كه در گروه لنفوم ها جاي دارند. در دوران كودكي بعد از لوسمي و تومورهاي مغزي، لنفومها (اعم از هوچكين و غيرهوچكين) مقام سوم را دارا مي باشند. ميزان شيوع لنفوها معادل 13% كل بدخيمي ها مي‎باشد و در افراد زير 15 سال 43%  از كل لنفوم ها را بيماري هوچكين تشكيل مي‎دهد.
ميزان بروز اين بيماري در نقاط مختلف جهان متفاوت است و آمار آن بين يك تا 10 مورد در هر 100000 نفر متغير است.
با توجه به شيوع نسبي بيماري هوچكين در ميان خردسالان و بزرگسالان و تحولاتي كه طي سالهاي اخير در درمان اين بيماري پيدا شده است، بر آن شديم كه كليه اطفال مبتلا به بيماري هوچكين (زير 14 سال) را كه از سال 1373 تا 1382 به بيمارستان شهداء تجريش مراجعه كرده اند را طي يك مطالعه گذشته نگر مورد بررسي قرار دهيم، كه نتايج زير حاصل شد:
از سال 1373 تا سال 1382 (طي يك دوره 10 ساله) 53 كودك مبتلا به هوچكين به اين مركز مراجعه كرده اند كه در بخش اطفال تحت نظر و درمان قرار گرفته اند.
شايعترين علامت لنفودنوپاتي بدون درد (4/75%) بود كه بيشتر در نواحي گردن بوده است. نسبت بروز بيماري مذكر به مونث   بود، ميانگين سن شروع بيماري 5/10-5/7 سالگي بود. در زمان تشخيص 5/58% در stage IV بودند و 5/24% در stage III بودند.
 
تعريف و تاريخچه:
بيماري هوچكين يك بدخيمي منحصر به فرد است كه امروزه جزء نئوپلاسم هاي قابل علاج مي‎باشد. اگر چه اين بيماري مي‎تواند سبب درگيري كل سيستم لنفاوي شود ولي غالباً بيماري در ابتدا به صورت محدود تظاهر مي‎كند.
اين بيماري براي اولين بار به صورت يك بيماري خاص توسط توماس هوچكين در سال 1832 شرح داده شد و متعاقب آن يافته هاي باليني و پاتولوژيك بيماري در سال 1902 توسط Reed و  sternberg شرح داده شد. اگرچه اين بيماري اولين نوع لنفومي است كه شرح داده شده ولي هنوز سلول منشاء آن مورد بحث است. همزمان با پيشرفت بيماري، بزرگ شدن غدد لنفاوي، تب، عرق شبانه و كاهش وزن توام با اختلال عملكرد سيستم ايمني سلولي ظاهر مي‎شوند. قبل از اينكه درمان اختصاصي اين بيماري در دسترس باشد، 90% بيماران در عرض 5 سال بعد از تشخيص فوت مي‎شدند. در سال 1950، peters عنوان كرد كه گروهي از اين بيماران با كمك پرتودرماني تنها، قابل درمان هستند. از آن به بعد با كمك پيشرفتهاي درماني، سير بيماري كاملاً معكوس شده و طول عمر بيماران ازدياد يافت. در حال حاضر با كمك درمان مدرن و امروزي حدود 90% كودكان قابل درمان هستند.
در دهه 1990 ميلادي روش درمان تركيبي تجويز شده با دوزهاي كمتر (رژيم چند عامله) و اشعه با دوز كمتر و حجم درماني كمتر به كار گرفته شد. اخيراً از شيمي درماني با دوز بالا، براي مراحل پيشرفته بيماري و يا بيماران با ريسك بالا استفاده مي‎شود.
 
اپيدميولوژي:
توزيع سني بيماري هوچكين در دو رده سني مي‎باشد. در كشورهاي صنعتي افزايش اوليه از اواسط دهه 20 به بالا مي‎باشد و افزايش ثانويه از 50 سالگي به بعد است.
در كشورهاي در حال توسعه افزايش اوليه قبل از نوجواني و افزايش ثانويه بعد از 50 سالگي اتفاق مي افتد. تفاوتهاي جغرافيائي و قوميتي و وضعيت اقتصادي نيز در ميزان بروز بيماري مؤثر است.
مطالعات اپيدميولوژي سه شكل مجزا از بيماري هوچكين را ارائه كرده است كه شامل:
فرم child hood (كمتر از 14 سال)، فرم بالغين جوان young adult (34-15 ساله) و فرم بالغين بزرگتر (از 55 تا 74 سالگي).
بيماري هوچكين اطفال در جنس مذكر بيشتر است و در سن نوجواني بين دو جنس مساوي است، و در بچه هاي زير 5 سال بندرت ديده شده است. هوچكين بين سفيد پوستان بالغ بيشتر است.
هوچكين فرم كودكان با افزايش تعداد فاميل و وضعيت اقتصادي پائين، بيشتر بروز مي‎كند در حاليكه در فرم بالغين جوان كشورهاي صنعتي با وضعيت اقتصادي و اجتماعي بالا ميزان بروز بيشتر مي‎شود.
در سن جواني نوع Mixed cellularity شيوع بيشتري دارد، در كل نوع Nodular sclerosis بيشترين شيوع را دارد.
گزارشات زيادي در مورد بروز بيماري هوچكين در خواهر يا برادر بخصوص از يك جنس شده است. انتقال از راه جفت نادر است. هوچكين در افرادي كه نقص ايمني زمينه اي دارند شايعتر است.
RNA ويروس EBV در سلولهاي Reed- sternbery به خصوص در نوع Mixed cellularity يافته شده است. ويروس EBV در افرادي كه دچار نقص ايمني مادرزادي يا اكتسابي هستند مي‎تواند مسبب بيماريهاي لنفوپروليفراتيو شود.
 
بيولوژي:
سلول بدخيم در بيماري هوچكين عبارت از سلول Reed- sternberg است. اين سلولها از طريق وجود يك هستك بزرگ مشابه انكلوزيون و يك هسته و يا دو هسته يا هسته هاي متعدد تشخيص داده مي‎شود. در صورتيكه سلول داراي يك هسته باشد، به آن سلول هوچكين گويند و اگر چند هسته داشت سلول Reed- sternberg ناميده مي‎شود. معمولاً اندازه هسته ها بزرگ است و اطراف آن را يك هاله مخصوص روشن در برگرفته است كه جزء خصوصيات اين سلول است.
سلولهاي Reed- sternberg و انواع هسته اي آنها داراي گيرنده هاي مخصوص جزء سوم كمپلمان و قسمت fc ايمونوگلوبولين ها هستند.
در نوع ندولراسكلروزيس، بيشتر آنتي ژنهاي مربوط به سلولهاي T را نشان مي‎دهد در صورتي كه در نوع لنفوسيت غالب، بيشتر آنتي ژنهاي مربوط به سلولهاي B را نشان مي دهند.
CD40 يك آنتي ژن مفيد از نظر بررسي و تعيين سلولهاي تومورال در انواع مختلف بيماري هوچكين مي‎باشد و شايد اين آنتي ژن نقشي را در رابطه با تنظيم و توسعه سلولهاي Reed- sternberg داشته باشد. سلولهاي Reed- sternberg در اكثريت موارد در هوچكين هر دو آنتي ژن CD15 و CD30 را نمايش مي دهند.
سلولهاي هوچكين قادر به توليد يك سري سيتوكين هايي است كه با پديده بيولوژيك در بيماري مذكور ارتباط دارد. اين سيتوكين ها عبارتند از : IL1 ، IL2 ، IL5 ، IL6 ،  فاكتور G-csf ، GM-csf ، TGF  ، M-CSF .
در تعداد زيادي از بيماران هوچكين، تجمع غيرعادي پروتئين P53 را در هسته هاي سلولهاي Reed- sternberg را يافته اند كه نشان دهندة دخالت ژن تومور ساپرسور P53 در پاتوژنز هوچكين است.
 
پاتولوژي:
تشخيص بيماري هوچكين با توجه به سلولهاي Reed- sternberg است. اين سلولها بزرگ و اكثراً دو يا چند هسته اي مي باشند. هسته حالت وزيكولر دارد و هستكها كاملاً واضحند و ائوزينوفيليك هستند. در لنفومهاي غيرهوچكين و ضايعات التهابي گره لنفاوي نيز مشاهده شوند، ولي به عنوان قابل اعتمادترين ماركر هيستولوژيك بيماري هوچكين محسوب مي‎شود.
در آخرين تقسيم بندي، كه هنوز هم مورد قبول مي باشد، Rye بيماري هوچكين را به 4 فرم تقسيم كرد:
1-    Lymphocyte predominant (L.P)
2-    Nodular sc rosis (N.S)
3-    Mixed cellularity (M.C)
4-    Lymphocyte Depleted (L.D)
پيش آگهي در فرمهاي M.C ، L.D ، L.P بستگي به نسبت تعداد لنفوسيتها به سلولهاي غيرطبيعي دارد. در فرم L.P ساختمان گره لنفاوي به صورت كامل و يا نسبي تخريب شده است، اين فرم در 15-10% از بيماران كه بيشتر مردان و جوانان بودند ديده شده است.
در فرم M.C سلولهاي R-S و انواع آنها كاملاً فراوان هستند. گره هاي لنفاوي به صورت منتشر تحت تأثير قرار گرفته اند، اين فرم تقريباً در 30% بيماران ديده شده كه بيشتر در بچه هاي كمتر از 10 ساله است.
در فرم L.D سلولهاي غيرعادي زياد است و معمولاً تعداد لنفوسيتها بسيار كم است. فيبروز و نكروز شايع مي‎باشد. فرم L.D دو زير گروه دارد:
الف- فرم فيبروز منتشر كه تعداد سلولهاي التهابي شديداً كاهش يافته است.
ب- فرم رتيكولار كه در آن سلولهاي R-S فراوان است و تعداد سلولهاي التهابي اندك است. در فرم N.S نوع خاصي از سلولهاي R-S به نام سلولهاي لاكونار مشاهده مي شود، در بافتي كه در فرمالين ثابت شده است، يك كپسول ضخيم همراه با پروليفراسيون باندهاي كلاژن ديده مي‎شود كه باعث تقسيم بافت لنفوئيد به ندولهائي مي‎شود. به علت فراواني كلاژن، بعد از درمان شدن بيماري تظاهرات راديوگرافي اين ضايعات به آرامي به حالت نرمال برمي گردد.


فهرست مطالب

عنوان                                                                      صفحه

مقدمه    1

تاريخچه و تعريف    2

اپيدميولوژي    3

بيولوژي    4

پاتولوژي    5

علائم باليني    6

مقاطع آزمايشگاهي    7

تشخيصهاي افتراقي    7

بررسي هاي تشخيصي    8

مرحله بندي    9

درمان بيماري هوچكين    10

عود بيماري    13

عوارض درمان    13

اهداف تحقيق    16

مقياس سنجش تحقيق    17

روش تحقيق و اجرا     18

نمودار    19

مقالات    26

نتيجه و بحث    29

منابع    31